درباره کمپینِ ری برندینگ فلای‌تودی

ما می‌خواستیم بنویسیم «ایران؛ سرزمینی در کلاس جهانی»، اما گفتند ایران‌ را برداریم. اری این کلمه نه تنها در جان و زبان ما، که جان ماست. چرایش را به ما نگفتند، ما هم نپرسیدیم، شما هم نپرسید. مهم‌ این است که ما ایرانیم و مشغول ساختن ایران؛ ایرانی که در کلاس جهانی باشد. نزد ما، ایران، هم‌اینک هم سرزمینی در کلاس جهانی است. از کوه‌ها و دره‌ها و دشت‌هایش، از شاعرها و فیلسوف‌هایش، از پل‌ها و تپه‌ها و فرش‌هایش. از زعفران و کاشان‌اش. از تاریخ تا دیروز، تا امروزش. گرچه این روزها در گوشه‌ای از جهانِ چندم است، اما همین‌جا نمی‌ماند. دوباره ایران سرْ بلند می‌کند. می‌شود همان سرو بلند، می‌شود همان دماوند، می‌شود آرش، می‌شود زاینده رود، می‌شود همان مرغ خوش خوان حافظ. صبوری البته کافی نیست، کوششِ یک یک ما هم ضروری است. کوششِ ما میزبانیِ سفر است. سفری نه در کنجِ آبادی‌های جهان سوم، که سفری در سطح بهترین سفرها، به هر کجا که باشد. شاید سفری در میهن، شاید سفری به آن سوی جهان باشد، اما بایست سفری در کلاسی جهان باشد. جهانی بودن تفاوتی با ایرانی بودن ندارد. ایران در گذر تاریخ همیشه جهانی بوده.